Αυτή την εβδομάδα το Thesspress Athletic Stories έρχεται μια μια… μοναδική συνέντευξη καθώς ο άνθρωπος που μιλήσαμε μας είπε για κάτι που κυριολεκτικά δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην Αθήνα.
Πιο συγκεκριμένα μιλάμε για το Chal’s Museum ένα μουσείο που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε και ως «Κήπο της Εδέμ» για τους ποδοσφαιρόφιλους. Πρόκειται για ένα χώρο που στεγάζεται στον Πειραιά και εκεί μέσα θα βρεις εκτός από φανέλες ότι ποδοσφαιρικό αξεσουάρ μπορείς να φανταστείς. Λάβαρα ομάδων, παλιά εισιτήρια από αγώνες και άλλα ιδιαίτερα εκθέματα, όπως αντίγραφα τροπαίων από μεγάλες διοργανώσεις (Παγκόσμιο Κύπελλο, Champions League) και συλλεκτικά μπουκάλια από ποτά που υπήρχαν στις διοργανώσεις αυτές.
Ο 22χρονος ιδιοκτήτης, Νότης Χάλαρης σίγουρα πάντως αισθάνεται τεράστια χαρά και περηφάνια που έχει καταφέρει να φτιάξει έναν τέτοιο χώρο και γιατί άλλωστε να μην νιώθει έτσι; Με 311 φανέλες στην κατοχή του πλέον θέλει να «εκτοξεύσει» την ιδέα του και να την πάει όσο πιο ψηλά γίνεται.
Ο Νότης λοιπόν ήταν εκεί με υποδέχθηκε με ένα πλατύ χαμόγελο και μου παρουσίασε τον χώρο του, ο οποίος όπως μου εξήγησε χωρίζεται σε 4 νοητά δωμάτια. Ένα έχει τις φορεμένες φανέλες, το άλλο τις φανέλες και τα «αξεσουάρ» από τα Mundial, το τρίτο έχει θέμα το Champions League και το τελευταίο που είναι το… ιστορικό είναι ένα γενικού περιεχόμενου με παλιά εισιτήρια και αποκόμματα από παλιές εφημερίδες. Αμέσως μετά την πρώτη μας συζήτηση, φάνηκε η «ποδοσφαιρική τρέλα» που τον διακατέχει. Συλλέκτης μικροπραγμάτων από το 2014, μόλις σε ηλικία 15 χρονών και με το γονίδιο του πατέρα του, συλλέκτης μπουκαλιών αυτός, δεν ήταν δύσκολο να του μπει στο μυαλό η «τρελή ιδέα» να φτιάξει κάτι τόσο φιλόδοξο, αλλά και πολύ ιδιαίτερο.
Ο τρόπος που ξεκίνησε ο ίδιος στα 18 του να μαζεύει φανέλες ταιριάζει με τον ποδοσφαιρικό ρομαντισμό του χώρου, ενώ ακόμη μου ανέλυσε πως νιώθει κάθε φορά που μπαίνει κάτι καινούργιο στο μουσείο, όλα συμβαίνουν στο παρασκήνιο με τους συλλέκτες, αλλά και τι έχει ζήσει ο ίδιος για να βρει τις φανέλες που θέλει.
Ακόμα μοιράζεται μαζί μας τα επόμενα σχέδια και τα όνειρα του αναφορικά με το «παιδί» του, όπως ο ίδιος λέει αναφερόμενος στο μουσείο.
Αλλά ας γνωρίσουμε καλύτερα και μέσα από τα δικά του λόγια το Chal’s Museum.
Η αρχή της συλλογής και η ιδέα ενός… δημοσιογράφου για το μουσείο
-Πώς ξεκίνησε η… ιστορία με την συλλογή ποδοσφαιρικών φανελών;
Ν. Χάλαρης: Γενικότερα η συλλογή ξεκίνησε πρώτα από ποδοσφαιρικά αντικείμενα στα 14 μου χρόνια. Οι φανέλες δεν ήταν στο… πρόγραμμα αλλά το 2017 ο Πολ Πογκμπά είχε γίνει η ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου πηγαίνοντας στην Μάντσεστερ Γιουνάιτετ. Και εγώ ήθελα διακαώς μια φανέλα του κάτι που έλεγα συνέχεια εκείνο το διάστημα στην κοπέλα μου.
Και τότε ήρθε ως δώρο στα γενέθλια μου από την ίδια η φανέλα του Γάλλου που τόσο ήθελα. Μόλις έφτασε στα χέρια μου και την έβαλα στην συλλογή που είχα, σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ όμορφο να αρχίσω να συλλέγω και φανέλες.
Είχα δει και κάποιους Youtubers που είχαν δικές τους συλλογές και μου άρεσε αμέσως η ιδέα ώστε να το κάνω και εγώ, γι’ αυτό άρχισα και να ψάχνω μόνος μου. Αρχικά είχα μπουτίκ από φανέλες και έπειτα άρχισαν να μαζεύονται και οι φορεμένες και πλέον το Chal’s Museum απαριθμεί 311 φανέλες.
-Η ιδέα για να δημιουργήσεις το ποδοσφαιρικό αυτό μουσείο, όπου στεγάζεται πλέον η συλλογή σου υπήρχε; Kαι αν όχι πως προέκυψε;
Ν. Χάλαρης: Η αλήθεια είναι ότι η ιδέα για μουσείο με την τωρινή του μορφή δεν υπήρχε ποτέ στα πλάνα. Πάντα ήθελα να κάνω κάτι με αυτή την συλλογή. Από τότε που ξεκίνησα να μαζεύω πράγματα και φανέλες σκεφτόμουν πως μπορώ να συνδυάσω αυτό το χόμπι μου με κάτι πιο επαγγελματικό. Γενικά υπάρχει αυτό στην ζωή μου μέχρι τώρα και λατρεύω να κάνω αυτό που αγαπάω σαν επάγγελμα.
Αρχική ιδέα ήταν κάτι με τα social media, έπειτα σκέφτηκα κάποια βιντεάκια στο Youtube αλλά εν τέλει η σκέψη του μουσείου ήρθε αλλιώς. Όταν μέσω του instagram άρχισε ο κόσμος να βλέπει την συλλογή μου το 2018, με προσέγγισε ένα αθλητικό περιοδικό και μου ζήτησαν να κάνουμε μια συνέντευξη η οποία και έγινε. Έπειτα το είδε το Athens Voice και τους άρεσε το εγχείρημα που είχα ξεκινήσει.
Ο δημοσιογράφος που μου έκανε τότε την συνέντευξη, έβαλε από μόνος τον τίτλο «Ένα μικρό μουσείο στον Πειραιά». Με το που είδα την λέξη μουσείο στον τίτλο, μου… γύρισε το μάτι και επειδή από μικρός ήθελα να έχει η Αθήνα ένα ποδοσφαιρικό μουσείο ξεκίνησα να το υλοποιώ.
Χρειάστηκε περίπου ένας χρόνος για να ξεκινήσει να λειτουργεί κανονικά και ο επόμενος στόχος είναι να βγει το χαρτί που χρειάζεται ώστε να θεωρείται μουσείο και με το… νόμο.
Η «τρέλα» της αναζήτησης μιας φανέλας και όσα συμβαίνουν στο… παρασκήνιο
-Με ποιον τρόπο βρίσκεις τις φανέλες που βάζεις στο μουσείο; Από δημοπρασίες ή έρχεσαι και σε επαφή ο ίδιος με ποδοσφαιριστές;
Ν. Χάλαρης: Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν αρκετοί τρόποι. Το κύριο μέσο που ψάχνουν όλοι οι συλλέκτες είναι το E-bay, αλλά θέλει τεράστια προσοχή γιατί πολύ εύκολα αν δεν το ψάξεις μπορεί να σου πουλήσουν οτιδήποτε άχρηστο.
Από εκεί και πέρα οι συλλέκτες μεταξύ μας κάνουμε ανταλλαγές, ή πουλάει ο ένας στον άλλον. Βέβαια οι ανταλλαγές είναι κάτι που προσωπικά δεν προτιμώ να κάνω.
Με ποδοσφαιριστές έχω μιλήσει υπάρχουν κάποιοι που με έχουν βοήθησει, άλλοι έχουν έρθει και έχουν δει και τον χώρο. Κάποιοι από αυτούς είναι ο Κώστας Κατσουράνης, ο Γιώργος Καραγκούνης, ο Λεωνίδας Καμπάνταης και άλλοι νεαροί ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές ο Στέλιος Κόκοβας και ο Γιάννης Σουρδής.
Πιστεύω ότι οι φανέλες των ποδοσφαιριστών που μου στείλανε ή μου έφεραν οι ίδιοι, είναι αυτές που έχουν την μεγαλύτερη αξία και δεν συγκρίνεται το συναίσθημα σε σχέση με αυτές που έχω αγοράσει. Σε τέτοιες περιπτώσεις αισθάνομαι ότι ανταμείβονται οι κόποι μου.
-Υπάρχει κάποια περίεργη ή αστεία ιστορία να μας διηγηθείς από κάποια ανταλλαγή ή αγορά φανέλας;
Ν. Χάλαρης: Οι ιστορίες που μπορεί να προκύψουν όταν θέλεις να πάρεις μια φανέλα έτσι είναι κωμικοτραγικές. Πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό είναι μια ιστορία που είχα πάρει μια φανέλα μου την είχαν στείλει με courier και ανοίγω και βλέπω ένα μαύρο μπλουζάκι. Επικοινωνώ και μου λέει ο άνθρωπος που είχα μιλήσει, μας έκλεψαν στο ταχυδρομείο. Φυσικά και δεν τον πίστεψα ποτέ.
Μια αστεία που έχω είναι όταν έψαχνα την φανέλα του Ποντένσε σαν… τρελός. Αφού το ψάχνω καλά βρίσκω έναν που την έχει του στέλνω μήνυμα, παίρνω φωτογραφίες αλλά βλέπω την εικόνα και μου φαίνεται πολύ μικρή. Τον ρωτάω, αν όντως δεν είναι η κανονική φορεμένη φανέλα, μου λέει όχι όχι απλά επειδή είναι πολύ κοντός σου φαίνεται έτσι στην κάμερα. Εγώ επειδή κατάλαβα ότι είναι σχεδόν βρεφικό μέγεθος του ζήτησα να πάρω πρώτα την φανέλα και μετά να τον πληρώσω. Όντως την στέλνει και ανοίγοντας την βλέπω ότι είναι παιδικού μεγέθους. Επικοινωνώ μαζί του μου απαντάει με αστεία επιχειρήματα ότι μήπως μάζεψε στο… πλύσιμο, εννοείται δεν τον πίστεψα και την έστειλα πίσω.
Μια στενάχωρη ιστορία που έχω και δεν το πίστευα ότι έχει συμβεί, είναι με έναν συλλέκτη εμφανίσεων που μου είχε δώσει και άλλες φανέλες πριν την… ιστορία που θα σας πω. Έφτασε λοιπόν η μέρα που περίμενα την φανέλα, της Σπόρτινγκ Λισσαβόνας ήταν η συγκεκριμένη και μάλιστα γνώριζα ότι είχε μαζί στο δέμα και ένα βιβλίο, το οποίο ήταν πιο μεγάλο από την εμφάνιση και παίρνοντας το δέμα δεν φαινόταν κάτι παράξενο.
Όπως φεύγω από την courier και πάω να την ανοίξω, παρατηρώ ένα μικροάνοιγμα σαν σκίσιμο λέω θα έχει σκιστεί, ξετυλίγω λοιπόν το δέμα και ψάχνω την φανέλα αλλά αυτή… πουθενά.Εκεί ήταν μόνο το βιβλίο. Μιλάω με τον άνθρωπο που την είχε στείλει μου λέει σου ορκίζομαι την έστειλα. Καταλάβαμε γρήγορα την διαφορά γιατί στην φωτογραφία που μου έστειλε αυτός, φαινόταν περίπου 400 γραμμάρια το βάρος ενώ όταν την πήρα εγώ ζυγίστηκε στα 250. Εν τέλει πάω ξανά στο ταχυδρομείο και τους λέω τι έχει γίνει, μήπως την πήρε κάποιος από εκεί μέσα μου απαντούν πως αποκλείεται να συνέβη αυτό.
Δύο ώρες περίπου μετά με παιρνούν τηλέφωνο και μου λένε ότι η φανέλα βρέθηκε, δήθεν ότι είχε πέσει σε άλλη μεγαλύτερη σακούλα μέσα και πήγα και την πήρα εκείνη την ώρα και εν τέλει λύθηκε το… μυστήριο.
-Στην Ελλάδα ο απλός κόσμος δεν είναι εξοικιωμένος με τον χώρο της δημοπρασίας. Εσύ σαν συλλέκτης έχεις μια πιο ξεκάθαρη άποψη. Θέλεις να μας πεις πως γίνονται και αν έχεις συμμετάσχει και εσύ σε κάποια δημοπρασία;
Ν. Χάλαρης: Οι δημοπρασίες είναι καλό που γίνονται γιατί οι περισσότερες αφορούν καλό σκοπό. Όμως επειδή οι τιμές πηγαίνουν πάρα πολύ ψηλά είναι πολύ δύσκολο να μπω εγώ σ’ αυτή την λογική και να συμμετάσχω.
Γενικά όταν πας να μπεις σε μια δημοπρασία πρέπει να είσαι προετοιμασμένος ότι θα σου φύγουν αρκετά χρήματα. Χρειάζεται τύχη, υπομονή και καλό είναι να μπαίνεις στις τελευταίες μέρες και ώρες, ιδιαίτερα στο τελευταίο μισάωρο.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι τέτοιες δημοπρασίες θα πρέπει να γίνονται μόνο για φιλανθρωπικούς σκοπούς γιατί ότι γίνεται για άλλο λόγο χαλάει την «ομορφιά» που έχει αυτή η διαδικασία.
Οι επόμενοι στόχοι για την «γιγάντωση» του Chal’s Museum και οι φανέλες που… έρχονται
-Υπάρχει κάποια φανέλα που θέλεις διακαώς να αποκτήσεις και δεν τα έχεις καταφέρει ακόμα;
Ν. Xάλαρης: Σίγουρα και πρώτα απ΄ όλα θα πω του Λιονέλ Μέσσι. Από εκεί και πέρα θα ήθελα πάρα πολύ του Κριστιάνο Ρονάλντο, του Γιόχαν Κρόιφ, φανέλες που είναι απίστευτα δύσκολο να βρεις και να αποκτήσεις. Σε λίγο διαφορετικό πλαίσιο θα ήθελα του Ντάνι Άλβες, γιατί είναι είδωλο για μένα από την περίοδο που έπαιζα μπάλα, μέχρι και σήμερα.
Από Ελλάδα ψάχνω απεγνωσμένα του Κώστα Τσιμίκα γιατί τον θαυμάζω σαν ποδοσφαιριστή. Να σημειώσουμε εδώ ότι πριν λίγες μέρες ο Νότης βρήκε την φανέλα του Έλληνα μπακ από αγώνα του με την Εθνική Ελλάδος και πλέον κοσμεί το μουσείο όπως μπορείτε να δείτε παρακάτω.
Σε… πιο κλασσικές εμφανίσεις θα ήθελα μια φορεμένη φανέλα του Ζινεντίν Ζιντάν, του Ροναλντίνιο και γενικότερα από παίκτες τέτοιου βεληνεκούς.
-Τι σημαίνει για σένα αυτή η συλλογή;
Ν.Χάλαρης: Πρόκειται για μια συλλογή που ξεκίνησα να έχω από τα 14 μου και πλέον είμαι 22. Είναι το πρώτο απόκτημα μου που έφτιαξα κατά βάση μόνος μου και επειδή το γονίδιο του συλλέκτη προέρχεται από τον πατέρα μου σίγουρα, είναι κάτι που το βλέπω σαν… παιδί μου.
Νιώθω ικανοποίηση που πλέον βλέπω ανθρώπους που θεωρούσαν αδιανόητο και ίσως βλακώδες αυτό που ήθελα να κάνω με την συλλογή, τώρα έρχονται το βλέπουν και καταλαβαίνουν ότι δεν αστειευόμουν και ότι όντως είναι κάτι που ήθελα και αγαπάω πολύ να κάνω.
Για να μιλήσω και πιο προσωπικά, όποτε μπαίνω σε αυτό το χώρο, ηρεμώ, είναι σαν να αλλάζει η ψυχολογία μου ξεχνάω οποιοδήποτε πρόβλημα μπορεί να έχω. Με έχουν «κρίνει» γι’ αυτό γιατί θεωρούν ότι υπερβάλλω, αλλά αν δεν είσαι ποδοσφαιρόφιλος ή συλλέκτης είναι κάτι που δεν μπορείς να το νιώσεις. Αν μπορούσα να δώσω μια λέξη στο χώρο που βρισκόμαστε είναι… παράδεισος.
-Πλέον ποια είναι τα επόμενα σου σχέδια για το μουσείο;
Ν. Χάλαρης: Το κυριότερο που σκέφτομαι, είναι ότι θέλω να γίνει επίσημο ποδοσφαιρικό μουσείο, κάτι που απαιτεί κάποια χαρτιά και είναι στόχος μου να το υλοποιήσω στο εγγύς μέλλον.
Το αμέσως επόμενο που θέλω, είναι να μεταφέρω το μουσείο σε ένα πιο κεντρικό σημείο, σε σχέση με αυτό που βρίσκομαι. Μιλάω σίγουρα για μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που είμαστε τώρα και για μέρος είτε για το κέντρο του Πειραιά, είτε κάπου στο κέντρο της Αθήνας.
Από εκεί και πέρα στόχος μου είναι να πάει όσο πιο ψηλά μπορώ, δεν έχω σκοπό το άμεσο κέρδος σε αυτό, όσο την δικιά μου ηθική ικανοποίηση, ότι θα μπορέσω να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα.
Είναι μεγάλη επιθυμία μου να γίνει με επισημότητα το πρώτο ποδοσφαιρικό μουσείο στην Αθήνα, είναι βέβαια ένας τίτλος που κατέχω και αυτό δεν αλλάζει, αλλά σκοπεύω να γίνει και με το… γράμμα του νόμου.
Το Chal’s Museum στεγάζεται στον Πειραιά, Ευριμέδοντος 27 αλλά μπορείτε να το βρείτε και διαδικτυακά στην επίσημη σελίδα του Μουσείου, αλλά και στα social media, σε Facebook και Instagram.
