8.3 C
Thessaloniki
Δευτέρα, 10 Φεβρουαρίου, 2025
ΑρχικήΓΝΩΜΕΣΚάνε ότι κοιμάσαι!

Κάνε ότι κοιμάσαι!

Αυτό έκανα. Δήθεν κοιμόμουν, με ανοικτά τα μάτια. Τα αυτιά βουλωμένα, εξ’ ανάγκης. Το πλήθος των εφήβων μέσα στο αστικό με κατεύθυνση το Κέντρο Θεσσαλονίκης, ένα άγριο σμήνος από σφήκες.  Όρθια τα περισσότερα παιδιά. Οι ελάχιστες θέσεις κατειλημμένες από κινητά σε δράση.  Δυο – τρεις ώριμες κυρίες λικνίζονταν στον αέρα, εφόσον το χερούλι δε φτάνει για ισορροπία στον διάδρομο. Αλλά χωρίς κίνδυνο, ήδη το όρθιο σινάφι των αλαφιασμένων  αγοριών και κοριτσιών  τις είχε στριμώξει αναμεσά του και τις είχε αγνοήσει ως υπάρξεις. 

Όλος  αυτός ο συρφετός έφερε  μόνο ένα όνομα. Δεκάδες έφηβοι και των δυο φύλων  φορτωμένοι από συνήθεια – καθεστώς, με την ταμπέλα του «Μαλάκα». Το ξεστόμιζαν  χείλη κοριτσιών δυνατά, σχεδόν ουρλιάζοντας και αγοριών με συνοδεία ηχηρού ηλίθιου γέλιου. Όλη αυτή η αγέλη αδέσποτων, θαρρείς, πείραζε το ένα το άλλο, σχεδόν δέρνονταν ανελέητα, το πιο αδύναμο ο πρώτος στόχος κι ύστερα αδιακρίτως οι σφαλιάρες στα κεφάλια. Μέσα στο αστικό με τον οδηγό ταμπουρωμένο πίσω από τη γυάλινη καμπίνα του και αμέτοχο στα γεγονότα. Από φόβο, φυσικά. Απίστευτη εικόνα. Του αμερικάνικου σινεμά δεύτερης κατηγορίας. Πώς ν’ αντιδράσει ο ενήλικας; Δεν τολμά. Κάνει ότι κοιμάται. Μοναδική διέξοδος σ’ αυτό το φοβικό σκηνικό, έως τον τερματισμό της γραμμής και του εφιάλτη.

Αναμόχλευσα τις τελευταίες ειδήσεις, καρφωμένος στον δρόμο από το παράθυρο: «Συνολικά 67 άτομα συνελήφθησαν  (22/4) κατά την διάρκεια της μεγάλης αστυνομικής επιχείρησης που πραγματοποιήθηκε για τη θανάσιμη επίθεση με ναυτική φωτοβολίδα κατά του 31χρονου αστυνομικού των ΜΑΤ, Γιώργου Λυγγερίδη, στις 7 Δεκεμβρίου 2023 στου Ρέντη. Κατηγορούνται οι 63  για συμμετοχή σε εγκληματική ομάδα, ενώ οι υπόλοιποι είχαν στα σπίτια  τους πυροτεχνήματα και ναρκωτικά.

Για να μη μακρηγορώ, από τα σπλάχνα της μαθητιώσας  νεολαίας γεννιόνται οι συμμορίες. Είτε σχηματοποιούν ομάδες χούλιγκανς  είτε επιδίδονται σε παραβατικές  πράξεις εναντίον ενηλίκων και ανηλίκων. Φυσικά, υπάρχει ιεραρχία. Ο χειριστικός  αρχηγός, οι υποδεέστεροι συνεργοί και ο χειραγωγημένος όχλος που εκτελεί. 

Τι να σου κάνουν οι γονείς; Αυτών των εφήβων οι γονείς ανήκουν στις  γενιές  των εργαζομένων συζύγων, στις γενιές  που μεγάλωσαν  μέσα σε διαμερίσματα, στις γενιές που έχουν στο ιστορικό τους αντιδραστικές συμπεριφορές, στις γενιές που βίωσαν τη βαθιά κρίση, οπότε κυριαρχεί το σύνηθες: «παιδιά είναι, θα ωριμάσουν».  Οι δε καθηγητές, εκτεθειμένοι σε διώξεις και τραμπουκισμούς, μένουν στα καθήκοντα της διδασκαλίας μαθημάτων, γιατί  δεν έχουν άλλες επιλογές. 

Έχω διαβάσει μερικές αιτίες (από δηλώσεις ψυχολόγων), για τη δράση συμμοριών ανηλίκων, για τη δράση οπαδικής βίας, μεταξύ αυτών υπήρχε και ο «θυμός». Την απορρίπτω απριόρι. Όποιος βίωσε μια εμπειρία σαν τη δική μου σε δημόσια αστική συγκοινωνία, αντιλαμβάνεται ότι παρόμοιες δικαιολογείς είναι επίφαση για να καλυφτούν από πίσω οι έχοντες συμφέροντα να χειραγωγούν «αγέλες». Οι γνωστές «παράγκες» του ποδοσφαίρου, οι γνωστές  πολιτικές κλίκες και φυσικά, οι μαφίες μέρας και νύχτας.

Επιθέσεις με μαχαίρια κάτω από την Ακρόπολη, «μάχες» σε ακατοίκητα κτίρια σε προάστια, νεοσύστατες συμμορίες σε επαρχιακές πόλεις, κλοπές κινητών έξω από εμπορικά κέντρα  και άλλα πολλά συμπεριλαμβάνει το ανερχόμενο φαινόμενο της βίας ανηλίκων στη χώρα μας.

 Διαβάζω: «Υπάρχει μια εξοικείωση με όπλα πλέον, δεν χρησιμοποιείται,  απλά, σωματική βία»

Γιατί όμως αυτή η μεγάλη αύξηση στην παραβατικότητα των νέων; Περισσότερη βία, περισσότερες επιθέσεις, αλλά και σύσταση συμμοριών και οργανωμένο έγκλημα.

Ενώ όλα τα παραπάνω  υπήρχαν πάντα στην κοινωνική ζωή των παιδιών, τα τελευταία χρόνια η συχνότητα έχει αυξηθεί και οι μορφές  έχουν διαφοροποιηθεί από ήπιες σε εγκληματικές.

Είναι βέβαιο ότι σε αυτό έχουν συμβάλει  τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η πρόσβαση που έχουν τα παιδιά σε ερεθίσματα και πληροφορίες είναι πολύ μεγάλη και ανεξέλεγκτη, με αποτέλεσμα  να μην έχουν τη συναισθηματική ωριμότητα να τις διαχειριστούν.

Αυτή η αύξηση βασίζεται και στη μείωση του ορίου της ηλικίας στην παραβατικότητα. Τον  «καθοδηγητή» έχει αναλάβει  και η τεχνολογία, αλλά και τα μέσα και οι παραστάσεις, που έρχεται πλέον σε επαφή ο νέος από πιο μικρή ηλικία.

Σύμφωνα με τους ειδικούς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν  μεγάλη ευθύνη, καθώς  δεν υπάρχει όριο ούτε στην ποσότητα ούτε στην ποιότητα. Τα παιδιά καλούνται να ζήσουν μια άλλη πραγματικότητα μέσα από πολλά παιχνίδια, η οποία  προάγει αξίες και πρότυπα που μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά  και την συμπεριφορά τους.

Στο εξωτερικό μάλιστα έχουν γίνει πολλές καταγγελίες για την νευρικότητα και βίαιη αντίδραση που προκαλούν τα ηλεκτρονικά  παιχνίδια.

Όπως  η οικογένεια έτσι και το σχολείο παίζει σημαντικό ρόλο στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, στην προαγωγή αξιών και στην ανάπτυξη προσωπικών και κοινωνικών δεξιοτήτων. Τα προγράμματα πρόληψης , όπου υπάρχουν, συμβάλλουν στην ολόπλευρη ανάπτυξη των παιδιών και ενισχύουν την ψυχική τους υγεία.

Επιπλέον, οι επιστήμονες συμφωνούν πως η συνεργασία σχολείου και οικογένειας είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας στην υγιή ανάπτυξη των παιδιών, τόσο σε γνωστικό όσο και σε συναισθηματικό και κοινωνικό επίπεδο.

Τα περισσότερα από αυτά  δε γνωρίζουν όρια, δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό. Κάτι πολύ σημαντικό σε σχέση με το ίδιο το έγκλημα, είναι  το πώς το  ανήλικο άτομο αντιλαμβάνεται τις πράξεις και ως πού φτάνει η ελευθερία του. 

Σε έναν έφηβο που έχει κενά στη διαμόρφωση ταυτότητας, του δίνει την ευκαιρία να αναγνωρίζεται ως σημαντικός, όταν ασκεί βία. Πρόκειται για μια ψευδαίσθηση παντοδυναμίας.  Σύμφωνα με άποψη παιδοψυχίατρου, η μορφή της παραβατικότητας πλέον, «έχει φτάσει στα όρια του αναίτιου και μοιάζει με επανάσταση χωρίς αιτία». Κατά την ίδια, η «συμμορία» προσφέρει τη δυνατότητα στον έφηβο να ανήκει. Έχει κανόνες και οι έφηβοι έχουν ανάγκη τους κανόνες, τους οποίους η οικογένεια και το σχολείο αδυνατούν να βάλουν.

Όσο για τους λόγους που βλέπουμε έξαρση του φαινομένου, όπως προείπα με τη  λογική ενός ώριμου ανθρώπου που έχει αρκετές εμπειρίες ζωής,  οφείλεται στο γεγονός ότι οι εκπαιδευτικοί αμυνόμενοι δεν παιδαγωγούν, δεν εμπνέουν, αλλά απλώς καλύπτουν τη διδακτική ύλη. Οι γονείς είναι ένοχοι, επειδή   δεν προσφέρουν χρόνο και ενέργεια στα παιδιά τους και είναι απόντες από την ψυχική ζωή τους κι έτσι  δίνουν ως αντάλλαγμα παροχές και ανεκτικότητα. Η ανεκτικότητα δεν ενισχύει το συναίσθημα ευθύνης του εφήβου.

 Όταν τερμάτισε το λεωφορείο, όλο το αλαλάζον πλήθος των νεαρών  αποβιβάστηκε σπρώχνοντας και ποδοπατώντας ο ένας τον άλλον  και τελευταίος  πάτησα έδαφος κι εγώ. 

Συμπέρασμα: «Μια κοινωνία που δε φροντίζει, αλλά ανέχεται μόνο, έχει ήδη εγκαταλείψει».

ΠΑΥΛΟΣ  ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

- Advertisment -
- Advertisment -spot_img
- Advertisment -

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ