Ο Κρίτωνας Ζαχαριάδης είναι αδιαμφησβήτητα ένα από τα πιο ενεργά άτομα στο χώρο του θεάτρου και του πολιτισμού στην πόλη της Θεσσαλονίκης.
Έχει διανύσει χιλιόμετρα στον καλλιτεχνικό χώρο αφού έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 10 τηλεοπτικές σειρές όπως “Στο παρά πέντε”, “Αν υπήρχες θα σε χώριζα”, “7 ζωές”, και σε αναρίθμητες θεατρικές παραστάσεις όπως “Το παλτό” , στην οποία ήταν και παραγωγός της παράστασης, γεμίζοντας με κόσμο το θέατρο επί 3 συνεχόμενα χρόνια.
Ακόμη έχει συστηθεί στο κοινό και ως σκηνοθέτης αλλά και μέσα από τον κινηματογράφο καθώς διοργάνωνε το πανευρωπαϊκό φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους “FILME”.
Αυτή την περίοδο, συμμετέχει στην παράσταση «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», που παίζεται στο Θέατρο Σοφούλη μέχρι και τις 4 Δεκεμβρίου. Ο Κρίτωνας Ζαχαριάδης μίλησε στο thesspress.gr μεταξύ άλλων για την εν λόγω παράσταση, αλλά και για πτυχές της προσωπικότητας του μέσα από το πρίσμα της ενασχόλησης του όλα αυτά τα χρόνια με την υποκριτική.
– “Ποιος φοβάται την Βερτζίνια Γουλφ” του Έντουαρτ Άλμπι, πείτε μας δύο λόγια για το έργo
Το “Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ” είναι ένα έργο κλασικό πλέον, το οποίο έχει να ανέβει στην Θεσσαλονίκη 20 χρόνια κοντά, από τότε που το είχε ανεβάσει επί σκηνής η Ζωή Λάσκαρη. Είναι ένα δύσκολο έργο, με πολλές απαιτήσεις. Μιλάει για τις σχέσεις των ανθρώπων γενικότερα και συγκεκριμένα για τις σχέσεις των ζευγαριών. Θίγει το ότι τα ζευγάρια δεν επικοινωνούν τις αλήθειες μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να τα κρατάνε μέσα τους και να γίνονται διάφορα ξεσπάσματα. Στο έργο συναντάμε δύο διαφορετικούς ανθρώπους οι οποίοι ζουν μαζί από ένα σημείο και μετά, συμβατικά, καθώς έχουν βολευτεί. Κάθε φορά ξεκινάει ένα παιχνίδι, ένα γαϊτανάκι για να σπάσει η μονοτονία τους φτάνοντας πολλές φορές στα άκρα. Στο πλαίσιο αυτό έχουν προσκαλέσει και ένα ζευγάρι και αρχίζουν να ανοίγονται μπροστά τους με συνέπεια να ξεφεύγει η κατάσταση. Εκεί που θέλω να εστιάσω, πέραν της αλήθειας που δεν λέμε σε μία σχέση πότε, πέρα από την έλλειψη επικοινωνίας, πέραν του ότι δεν λέμε την αλήθεια ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό, είναι τα ζητήματα που θίγει ο Άλμπι μέσα από την παράσταση.
– Ποια είναι η σχέση τίτλου και πλοκής; Ποιός είναι αυτός ο “λύκος” που εμπεριέχει ο τίτλος της θεατρικής παράστασης και σε τι αναφέρεται;
Ο καθένας δίνει την ερμηνεία του κάθε φορά για κάποιον τίτλο. Συγκεκριμένα ο Άλμπι ονόμασε το έργο έτσι διότι είδε γραμμένο σε ένα τοίχο σε δημόσια ουρητήρια “Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γούλφ” και του άρεσε. Παρόλα αυτά η αλήθεια είναι ότι η Μάρθα, η πρωταγωνίστρια του έργου, έχει στοιχεία της Βιρτζίνια Γουλφ, γιατί είναι μια γυναίκα επαναστάτρια την οποία ίσως να μπορούσε να την έχει και πρότυπο. Μία δεύτερη ερμηνεία είναι ότι στο συγκεκριμένο έργο κάθε φορά που παίζουν και τα τέσσερα άτομα ο ένας είναι ο λύκος και οι υπόλοιποι τρεις τα αρνιά, ο ρόλος αυτός εναλλάσσεται και συνήθως είναι ένας από τους δύο πρωταγωνιστές του έργου, η Μάρθα ή ο Τζώρτζ.
– Μέσα από ένα παιχνίδι εξουσίας ο Άλμπι μας προβάλει τέσσερις διαφορετικές προσωπικότητες, η κάθε μια με ένα εντελώς διαφορετικό ψυχισμό. Ακόμη μας παρουσιάζει την “φούσκα” του αμερικάνικου ονείρου ενώ παράλληλα δείχνει τους πρωταγωνιστές να βρίσκονται ο καθένας στον γάμο του και στην σχέση του με το αντίθετο φύλο για να καλύψει τα δικά του συναισθηματικά κενά αλλά και για λόγους συμφέροντος. Κοινό στοιχείο όλων των πρωταγωνιστών είναι η ενοχή. Πως εξηγείτε εσείς αυτή την ενοχή;
Σε μία σχέση δεν είμαστε ποτέ ειλικρινείς και η μη ειλικρίνεια φέρνει τη μισή αλήθεια ή το ψέμα για να καλύψουμε κάποια στοιχεία του χαρακτήρα μας ή κάποια λάθη του παρελθόντος. Άρα μιλάμε για μία σχέση που βασίζεται σε ένα ψέμα ή είναι μία σχέση συμφέροντος. Ο κάθε ένας από αυτούς τους χαρακτήρες έχει αυτά τα στοιχεία και δεν υπάρχει να σου πω την αλήθεια θεατρικός χαρακτήρας που να μην έχει ενοχές και να μην κουβαλάει τα δικά του προσωπικά πάθη, λάθη και ασχημονίες.
– Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το έργο του Έντουαρτ Άλμπι, το οποίο γράφτηκε στα μέσα του 20ου αιώνα περιέχει κάποια στοιχεία “διορατικότητας” όσον αφορά την πτώση των ηθικών αξιών ;
Εύστοχη ερώτηση. Όντως, είναι σαν να έχει γραφτεί σήμερα και δεν είναι αυτό το κλασικό που λένε ότι είναι ένα πολύ σύγχρονο έργο, έχει όμως στοιχεία τα οποία φτάνουν μέχρι και το σήμερα. Ο Έντουαρτ Άλμπι είναι ένας ευφυής συγγραφέας και διαφαίνεται η ανησυχία του για την επιστημονική εξέλιξη μέσα από το έργο, για την κρίση των ηθικών αξιών και την κατάρρευση του αμερικάνικου ονείρου.
. Στην παράσταση υποδύεστε τον ρόλο του Τζώρτζ, έχετε κοινά στοιχεία με αυτόν;
Όχι. Ο Τζωρτζ είναι ένας χαρακτήρας ο οποίος κρατάει μέσα του πολύ βαθιά την προσωπική του ζωή, ίσως κάποια από αυτά τα στοιχεία του να τα έχει φανερώσει στην Μάρθα. Η σχέση αυτή λειτουργεί σαν μία σχέση αφέντη-δούλου, πολλές φορές εναλλάσσονται αυτοί οι ρόλοι, έτσι αναγκάζεται να “καταπίνει” κάποια γεγονότα και να καταπιέζεται από κάποιες καταστάσεις. Εγώ στην ζωή μου δεν έχω καμία σχέση με αυτό το κομμάτι, λέω ευθαρσώς αυτό που αισθάνομαι και νιώθω, είτε καλό είτε κακό και δεν είμαι τόσο άνθρωπος που θα το φτάσω στα άκρα. Παρόλα αυτά κάθε ρόλο πρέπει να τον αγαπήσουμε και να μην πάρουμε θέση με έναν επιθετικό προσδιορισμό γιατί δεν χωράνε στο θέατρο επιθετικοί προσδιορισμοί και μετοχές. Σαν ηθοποιοί είμαστε εμείς συν κάποιοι ακόμη, ο Τζώρτζ έχει κάποια χαρακτηριστικά δικά μου χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι αυτός ο χαρακτήρας του Κρίτωνα.
-Ταυτίζεται ο ηθοποιός με τον ρόλο το οποίο υποδύεται; και όσο περισσότερο ταυτίζεται τόσο καλύτερο θα βγει και το αποτέλεσμα προς το κοινό;
Δεν μπορώ να πω ότι ταυτίζομαι εξολοκλήρου αλλά σίγουρα αγαπώ τον κάθε μου ρόλο και είμαι υποχρεωμένος να τον αγαπώ για να είμαι σωστός, πρέπει να αγαπήσω τα λάθη του, τις αδυναμίες του και να τα δικαιολογήσω και να ερμηνεύσω τι τον ώθησε να φτάσει σε αυτή την συνθήκη. Όσο πιο πολύ ψάχνεις έναν ρόλο, τόσο περισσότερο τον εκτιμάς και τον αγαπάς. Εφόσον αγαπάω την δουλειά μου και θέλω να πιστεύω ότι το ψάχνω μέχρι εκεί που μπορώ, ακόμη και όταν ξεκινάνε οι παραστάσεις, θεωρώ ότι κάποια στιγμή ταυτίζομαι περισσότερο από όταν ξεκινάει η πρεμιέρα ή τα γυρίσματα.
-Οι Θεσσαλονικείς ως κοινό στηρίζουν τις παραστάσεις που γίνονται είτε στα μεγάλα θέατρα ή σε μικρότερα εργαστήρια;
Υπάρχουν Θεσσαλονικείς οι οποίοι έχουν σαν κριτήριο να συμμετέχει ένα γνωστό και προβεβλημένο πρόσωπο για να παρακολουθήσουν μια παράσταση. Υπάρχει όμως και μία μεγάλη μερίδα κοινού η οποία παρακολουθεί καλό θέατρο. Εγώ προσωπικά δεν έχω κανένα παράπονο, οι παραστάσεις μου είναι γεμάτες, λαμβάνω την αγάπη του κόσμου και με τον καιρό συνειδητοποιώ ότι κάτι καλό γίνεται.
-Οι νέοι, όχι μόνο στην Θεσσαλονίκη, στηρίζουν με την παρουσία τους το θέατρο;
Κυρίως οι νέοι είναι αυτοί που στηρίζουν το θέατρο και έρχονται να δουν παραστάσεις και έχουν ένα αλάθητο κριτήριο. Θα στηρίξουν από μία μικρή ομάδα, από ένα μικρό θέατρο τσέπης μέχρι μία πιο εμπορική παράσταση. Οι νέοι είναι αυτοί που το προάγουν και σε αυτούς βασιζόμαστε κυρίως.
– Ποιο θεωρείτε ότι είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της δουλειά σας ; Το οποίο μπορεί να μην είναι φανερό στα μάτια του κοινού
Το πιο δύσκολο κομμάτι πάντα είναι η εύρεση ενός ρόλου. Οι πιο πολλοί σου λένε πάντα “πως το κάνεις αυτό;” ή “ πως έμαθες τόσα λόγια”, τα λόγια είναι το κερασάκι στην τούρτα το σημαντικότερο όμως είναι να φτιάξεις την τούρτα. Το δύσκολο κομμάτι είναι η εύρεση του χαρακτήρα. Το να καταφέρεις να βρεις κοινωνικά, πολιτικά, ιστορικά, πολιτιστικά γεγονότα εκείνης της εποχής, να έρθεις κοντά στον χαρακτήρα, να προσπαθήσεις να φτιάξεις το βιογραφικό του σύμφωνα με τον συγγραφέα. Πάνω σε αυτά τα στοιχεία έρχεσαι και προσθέτεις εσύ, με τα δικά σου προσωπικά γνωρίσματα και είναι αυτό που σε προάγει και σε πηγαίνει μπροστά, και σε χρήζει ως διαφορετικό ηθοποιό διότι ο καθένας δικαιολογεί διαφορετικά τον ρόλο.
– Πως αισθάνεστε και αντιδράτε όταν σας αναγνωρίζουν π.χ. στον δρόμο;
Αυτό ίσως να γινόταν στις αρχές όταν έκανα αρκετή τηλεόραση. Τώρα πλέον έχω ψιλό-ξεχαστεί οπότε αν με συναντήσουν θα είναι κυρίως φίλοι που θα με αναγνωρίσουν. Δεν το συναντάω πολύ συχνά αλλά ειλικρινά χαίρομαι πάρα πολύ για την αγάπη που εισπράττω από τον κόσμο που θέλει να εκφραστεί. Το γεγονός αυτό με τιμάει.
-Η κριτική που θα γραφτεί σε κάποιο site ή που θα ακουστεί σε κάποιο τηλεοπτικό πάνελ πως σας επηρεάζει;
Μία κριτική είτε καλή είτε κακή σίγουρα επηρεάζει πολύ εσένα, καλώς ή κακώς όσο και αν λέμε ότι δεν επηρεαζόμαστε είναι ψέματα. Σίγουρα επηρεαζόμαστε από μία κακή κριτική γιατί ο κάθε άνθρωπος θέλει να ακούει καλά λόγια, δεν έχουμε συνηθίσει στο αντίθετο. Κάθε φόρα που παίζουμε μία παράσταση πιστεύουμε ότι έχουμε δώσει τον καλύτερο μας εαυτό όμως υπάρχουν πάντοτε περιθώρια βελτίωσης. Αν μία αρνητική κριτική είναι τεκμηριωμένη ξέρω ότι θα μου κάνει καλό και έτσι θέλω να την βλέπω.
– Ξέρατε από νωρίς ότι θέλατε να γίνεται ηθοποιός;
Από μικρό με εντυπωσίαζαν τα επαγγέλματα που έχουν πάρα πολλή κίνηση οπότε έλεγα ότι θέλω να γίνω ή αστροναύτης ή μαέστρος. Στη τρίτη δημοτικού ήξερα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός και αυτό έκανα.
-Αισθάνεστε πιο ολοκληρωμένος ως ηθοποιός όταν συμμετέχετε σε μια θεατρική παράσταση, σε μια τηλεοπτική σειρά ή σε σε μία ταινία στον κινηματογράφο;
Και τα τρία είναι η δουλειά μας. Εδώ στην Θεσσαλονίκη δυστυχώς δεν έχουμε την δυνατότητα, εφόσον αποφάσισα να ζήσω εδώ, να έχουμε την μεγάλη “βεντάλια’ των επιλογών. Παρόλα αυτά όμως επιλέγω το θέατρο γιατί υπάρχει η αμεσότητα και μεγαλύτερη αλήθεια. Το καθένα από αυτά έχει μία ξεχωριστή μαγεία που σε κάνει να ασχοληθείς καλλιτεχνικά ή και εμπορικά για να μπεις πιο εύκολα στα σπίτια, στην καρδιά και στη συνείδηση των θεατών.
– Όταν σας προτείνουν έναν ρόλο πόσο σημαντικό είναι για εσάς το ποιοι θα είναι οι συνεργάτες σας; Μια δύσκολη συνεργασία δεν θα φέρει και το επιθυμητό αποτέλεσμα;
Όχι μόνο το ποιοι θα συμμετέχουν από ηθοποιούς. Παίζει σημαντικό ρόλο ποιος θα είναι ο σκηνοθέτης και ο παραγωγός. Πρωτίστως το σενάριο αν θα μου αρέσει ή αν έχει κάτι να μου πει.
– Διάβασα μέσα από μια αναζήτηση που έκανα ότι έχετε δραστηριοποιηθεί και στο κόμματί της εκπαίδευσης των νέων όσον αφορά το θέατρο, τι θα συμβουλεύατε σε ένα νέο παιδί που θα ήθελε να ασχοληθεί με τον χώρο αυτό;
Χρειάζεται να είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος σε αυτό που θέλει να κάνει και να μην λαμβάνει υπόψιν του τις κακόβουλες ή φιλικά προσκείμενες προστατευτικές συμβουλές προς αυτόν, γιατί ο καθένας το βλέπει απέξω. Ο καθένας που θέλει να ασχοληθεί πραγματικά με αυτό πρέπει να εστιάσει στο πραγματικό του θέλω, σίγουρα πρέπει να έχει γερό στομάχι, τύχη και να βρεθεί στο κατάλληλο μέρος με την κατάλληλη φιγούρα που θα ταιριάζει σε αυτόν.
– Η επαγγελματική ανασφάλεια είναι κάτι που βιώνεται στους περισσότερους χώρους εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και πολύ περισσότερο το ζήσαμε όλοι μας στην περίοδο της καραντίνας. Πως το βιώνει ένας ηθοποιός;
Στον τομέα μας πάντοτε υπήρχε και θα υπάρχει. Στην περίοδο του covid και εμείς το βιώσαμε πάρα πολύ δύσκολα. Ήταν μία άσχημη περίοδος για όλους μας χωρίς να ξέρουμε πως θα ανταπεξέλθουμε, πως να κινηθούμε, αν θα υπάρχει αύριο και πως θα είναι αυτό. Όμως, οι ηθοποιοί, έτσι όπως είμαστε συνηθισμένοι σε αντίξοες συνθήκες, προσπαθήσαμε να εκφράσουμε τις καλλιτεχνικές μας ανησυχίες από βίντεο, επικοινωνώντας μεταξύ μας, γράφοντας, βλέποντας κινηματογράφο και θέατρο, περιμένοντας να βγούμε από αυτή την άσχημη συνθήκη.
– Κατά την διάρκεια της καραντίνας και με το τέλος της, ήρθαν στην επιφάνεια διάφορες κακοποιητικές συμπεριφορές λόγω του εγκλεισμού, της έντονης ανασφάλειας και του φόβου για το μέλλον. Μέσα σε αυτό το κλίμα έκανε και την εμφάνιση του και το παγκόσμιο κίνημα “Me too”, βλέποντας να καταρρέουν καριέρες δεκαετιών εν μια νυκτί και να αποκαθηλώνονται μεγάλοι ηθοποιοί στην συνείδηση του κόσμου. Ποια είναι η άποψη σας για αυτό; Ήταν η κατάλληλη χρονική στιγμή για να συμβεί ή θα μπορούσε να έχει συμβεί και νωρίτερα για το καλό του καλλιτεχνικού χώρου;
Δεν ξέρω αν υπάρχει κατάλληλη στιγμή για να εμφανίζεται ένα τέτοιο γεγονός. Θεωρώ ότι ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει για να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα, όσο δυσάρεστο και αν είναι. Δυστυχώς έμεινε μόνο στο κομμάτι της τέχνης και δεν επεκτάθηκε περαιτέρω, γιατί τέτοια φαινόμενα, πάλι θα πω δυστυχώς, τα συναντάμε σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους.
-Υπάρχει κάποιος ρόλος που έχετε ως στόχο να ενσαρκώσετε πάνω στο θεατρικό σανίδι;
Για κάποιο λόγο μου δίνουν ρόλους δολοφόνου, βιαστή, εκτελεστή, psyho, παρανοϊκού εκτελεστή και το τελευταίο διάστημα ηλικιωμένων και δεν ξέρω γιατί μου το κάνουν αυτό. Έχω πολλούς ρόλους κατά νου που θα ήθελα να παίξω και δεν θα ήθελα να μακρηγορώ. Έχω όμως σαν όνειρο να συνεργαστώ με έναν φτασμένο ηθοποιό, τον κ. Καταλειφό.
-Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;
Θα ανεβάσω τον Οκτώβριο την δική μου παράσταση που έχω γράψει, μία κωμωδία καταστάσεων, η οποία θα εκδοθεί και σε βιβλίο και η παρουσίαση του είναι στο εγγύς μέλλον, στις 11 Δεκεμβρίου στο θέατρο Σοφούλη. Εξακολουθώ και γράφω λόγω καλλιτεχνικής ανησυχίας, χωρίς να έχω στόχο. Δεν θέλω να εφησυχάζω επαγγελματικά ενώ είμαι θετικός σε ο,τι άλλο προκύψει.
Ακόμη, να αναφέρω ότι για 5η χρονιά θα γίνουν τα “Κρίτωνα Κάλαντα”. Είναι μία βραδιά διασκέδασης όπου ο κόσμος που έχει έρθει ή θα έρθει για πρώτη φόρα, ξέρει πως θα περάσει καλά. Από μία τέτοια βραδιά δεν θα μπορούσε να λείψει το παιχνίδι, έτσι οι παρευρισκόμενοι χωρίζονται σε δύο βασικές ομάδες των επτά ατόμων και ανά μία κοινή δοκιμασία παίζουμε με τον κόσμο. Εγώ από πιο πριν όμως έχω συγκεντρώσει δώρα όπως ταξίδια, ρούχα, φαγητά, ποτά, εξορμήσεις, ηλεκτρικές συσκευές αξίας 8.000€ πέρυσι και 10.000€ φέτος. Οπότε σας περιμένω όλους στις 27 Δεκεμβρίου στις 8 μ.μ. στο θέατρο Σοφούλη για να παίξουμε μαζί και να διασκεδάσουμε στα “Κρίτωνα Κάλαντα”.
Η θεατρική παράσταση “Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γούλφ” σε σκηνοθεσία Αντώνη Καραγιάννη θα βρίσκεται στο θεατρικό σανίδι για τρείς τελευταίες παραστάσεις στις 2, 3 και 4 Δεκεμβρίου στο Θέατρο Σοφούλη, αποτελώντας μία μοναδική ευκαιρία για καλλιτεχνική εξόρμηση.
