Στο θέατρο τέχνης της οδού Σοφούλη παρακολουθήσαμε την εξαιρετική παράσταση -Κοιμώμενος Χαλεπάς, ο Σαλός Άγιος-, μια παράσταση τεκμηριωμένη στις σημασίες της, κυριαρχική στο κλίμα της και εξαντλητικά προετοιμασμένη.
Ένα έργο που διεισδύει στη ψυχή του μεγάλου γλύπτη , ένα έργο που ανατέμνει την ψυχή και την ιδιοφυία του Χαλεπά, που παρακολουθεί τη ζωή του από τη μικρή ηλικία μέχρι τον θάνατό του.
Ο Γιαννούλης Χαλεπάς γεννήθηκε στον Πύργο της Τήνου το 1851 και πέθανε στην Αθήνα το 1938, είχε πάθος με τη γλυπτική-ο πατέρας του ασχολείτο επαγγελματικά με τη βιομηχανία μαρμάρων- αλλά συναντούσε την έντονη αντίδραση των γονέων του, που τον προόριζαν να ασχοληθεί με την επιστήμη της ιατρικής ή το εμπόριο των μαρμάρων.
Το 1877 παθαίνει νευρικό κλονισμό, οφειλόμενο σε υπερκόπωση ή ατελέσφορο έρωτα ή σχιζοφρένεια και το 1888 εγκλείεται στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας για 14 χρόνια. Ο συγγραφέας ξεκινά από το ψυχιατρείο την συγγραφή του έργου, όπου ο Χαλεπάς αφηγείται την ιστορία της ζωής του, άλλοτε παραληρών, άλλοτε σε ήρεμη κατάσταση, αλλά πάντοτε με έκδηλα τα σημάδια της νόσου του.
Ο Άγγελος Ανδρεόπουλος έγραψε ένα ολοκληρωμένο και τελειομανές κείμενο, κατέγραψε άγνωστες πτυχές της ζωής του διάσημου γλύπτη, χωρίς να κουράσει, αλλά απεναντίας να εντυπωσιάσει με τη πληρότητα και συνοχή του.
Τη σκυτάλη ακολούθως πήρε ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Λιακόπουλος που δίδαξε το ρόλο του Χαλεπά- στον θαυμάσιο Γιώργο Κοντοπόδη – στη κόψη του ξυραφιού, σπρώχνοντας τις καταστάσεις στα άκρα, αλλά πάντοτε ακολουθώντας τη τεχνοτροπία του συγγραφέα.
Ο Γιώργος Κοντοπόδης ανέλαβε το δύσκολο ρόλο να εκτελέσει με ακρίβεια, να ερμηνεύσει με σωματικό πόνο ένα εξαντλητικό ρόλο, να είναι ο Χαλεπάς, να συγκλονίσει με τον τρόπο που κινήθηκε, να συγκινήσει με το βαθύ συναίσθημα που εξέπεμψε η φωνή του και η έκφραση του προσώπου του.
Σπάνια παρακολουθεί κανείς παράσταση με τόση ισότιμη και ισοβαρή αρμονία των τριών συντελεστών της, του συγγραφέα, του σκηνοθέτη και του ηθοποιού.
Μια παράσταση που οφείλουμε να δούμε όλοι.
