Ενώ η Ρωσία κερδίζει αργά αλλά σταθερά τον πόλεμο στο πεδίο των στρατιωτικών επιχειρήσεων (κάτι που αποκρύπτουν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης της Δύσης), ο Ντόναλντ Τραμπ κήρυξε ολοκληρωτικό οικονομικό πόλεμο στη Μόσχα και οι ευρωπαίοι πολίτες καλούνται να πληρώσουν ένα τρισ. ευρώ(!) για να αντιμετωπίσουν ένα φάντασμα που περίτεχνα κατασκευάζουν οι παρηκμασμένης ελίτ της ΕΕ.
Είναι θέμα χρόνου και όχι πολύ να φθάσει η ρωσική προέλαση στον ποταμό Δνείπερο που χωρίζει την Ουκρανία από βορρά προς νότο. Ό,τι και να λέει ο Ζελένσκι η ουκρανική άμυνα δεν αντέχει και ανθρώπινο δυναμικό οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να παράσχουν.
Προς το παρόν τα χειρότερα για τον κόσμο αποφεύχθηκαν με την άρνηση τελικά των ΗΠΑ να διαθέσουν πυραύλους Τόμαχοκ στην Ουκρανία. Οι πύραυλοι αυτοί θα μπορούσαν να πλήξουν την Ρωσία – σε μία επίδειξη αλαζονείας ο Ζελένσκι είπε ότι στο Κρεμλίνο θα πρέπει να βρουν καταφύγια – ωστόσο δεν μπορούν να εκτοξευθούν και να καθοδηγηθούν δίχως την συμμετοχή του αμερικανικού στρατού. Οι Ρώσοι παρασκηνιακά διεμήνυσαν ότι σε αυτή την περίπτωση δεν θα είναι πόλεμος Ρωσίας – Ουκρανίας ή έστω Ρωσίας – ΝΑΤΟ δι’ αντιπροσώπου αλλά ευθεία πολεμική σύγκρουση των δύο μεγαλύτερων πυρηνικών δυνάμεων του πλανήτη. Ίσως και ότι θα υπάρξει ισοδύναμο τετελεσμένο και μάλιστα σαν πρώτο χτύπημα. Ευτυχώς ο «τρελός βασιλιάς Τραμπ» φάνηκε πιο νουνεχής από την ευρωπαϊκή ηγεσία.
Κάπως έτσι ξαναγυρίσουμε στο αρχικό ζητούμενο του πολέμου. Για την Ρωσία που έκανε την εισβολή ο στόχος δεν είναι απλώς τα εδαφικά οφέλη και η προστασία των ρωσικών πληθυσμών, που έτσι κι αλλιώς τα κέρδισε στο πεδίο. Ο βασικός στόχος είναι ότι η Ουκρανία θα πρέπει να είναι ουδέτερη ζώνη μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ. Το έχει διακηρύξει σε όλους τους τόνους ότι θεωρεί το Ουκρανικό υπαρξιακό ζήτημα. Αυτό προϋποθέτει και ένα αντίστοιχο καθεστώς στο Κιέβο που δεν θα είναι αντιρωσικό. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορούν να δεχθούν ευρωπαϊκά νατοϊκά στρατεύματα στην Ουκρανία, που οι ευρωπαίοι και ο Ζελένσκι βάζουν στην συζήτηση για τις εγγυήσεις της επόμενης ημέρας της ειρήνευσης. Δεν έκαναν έναν μακροχρόνιο πόλεμο με μεγάλο κόστος για να αποτρέψουν την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ για να δεχθούν τώρα τα νατοϊκά στρατεύματα στα σύνορα τους.
Στο πλαίσιο αυτό ο Τραμπ μετά από την προσπάθεια να επιβάλει μία ειρήνευση άνευ όρων στην Ρωσία (υποσχόμενος την άρση του αποκλεισμού της από την Δύση), επέστρεψε στο οικονομικό πεδίο επιβάλλοντας κυρώσεις τους δύο πετρελαϊκούς κολοσσούς, την Lukoil και την Rosneft που εξάγουν περίπου το μισό ρωσικό πετρέλαιο. Πρόκειται για ολοκληρωτικό οικονομικό πόλεμο. Το εάν θα πετύχει τον στόχο να γονατίσει την ρωσική οικονομία δεν είναι βέβαιο. Οι μέχρι τώρα κυρώσεις δεν είχαν το αποτέλεσμα που επιθυμούσε η Δύση. Αυτή την φορά δείχνει να είναι πιο σοβαρή η απειλή. Η επιτυχία θα εξαρτηθεί σε σημαντικό βαθμό από την στάση που θα κρατήσουν η Ινδία και κυρίως η Κίνα. Επί του παρόντος οι κρατικές εταιρείες και των δύο χωρών δήλωσαν πως θα σταματήσουν την εισαγωγή ρωσικού πετρελαίου. Ακόμη κι έτσι όμως αυτό δεν συνιστά πλήρη διακοπή, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα.
Βέβαια ουσιαστικός λόγος για να αλλάξει την στάση της η Κίνα που ξέρει ότι εάν καταρρεύσει η Ρωσία θα είναι ο επόμενος στόχος της συλλογικής Δύσης δεν διαφαίνεται. Η Ινδία είναι σε πιο δύσκολη θέση.
Οι Ευρωπαίοι συμπεριφέρονται σαν γεράκια που επιθυμούν συνέχιση του πολέμου. Στην πρόσφατη Σύνοδο της ΕΕ αποφάσισαν το σχέδιο άμυνας 360 μοιρών που μέχρι το 2035 υπολογίζεται ότι θα κοστίσει ένα τρισ. ευρώ και θα επισωρεύσει τεράστιο κόστος που θα κληθούν να πληρώσουν οι πολίτες της.
Μέχρι τώρα το μέτωπο στο εσωτερικό της Ρωσίας είναι αρραγές και ένας λόγος είναι ότι στα χρόνια του πολέμου η οικονομία της αναπτύσσεται και το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών της βελτιώνεται ή σε κάθε περίπτωση δεν μειώνεται. Η οικονομία δεν υπονομεύει το ισχυρό εθνικό συναίσθημα των Ρώσων. Ο Τραμπ κάνει μπίζνες δια του πολέμου, αποσπώντας οφέλη για την αμερικανική οικονομία, άσχετα από το πώς τα κατανέμει στο εσωτερικό. Οι Ευρωπαίοι τι κάνουν; Μεταφέρουν έναν τεράστιο λογαριασμό στις γερασμένες κοινωνίες τους που δείχνουν ανήμπορες να αντιδράσουν. Μοιάζει να επιβεβαιώνεται η ρήση του Μπρυκνέρ στην “Μελαγχολική Δημοκρατία” ότι η Ευρώπη έφθασε σε ένα τέτοιο επίπεδο ευημερίας που έχασε την ικανότητα να το υπερασπίζεται.
sgkoutzanis@naftemporiki.gr
