Φαγητό στην κορυφή ενός βράχου, ποτό παρέα με φαντάσματα, πίτσα ψημένη στη λάβα του ηφαιστείου, ζεστή σοκολάτα από κακαόδεντρα των Μάγιας και θέα 360 μοιρών στη Λαλιμπέλα. Οι άνθπρωποι αγαπούν το φαγητό και προσπαθούν να το απολαμβάνουν κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες.
The Rock – Michamvi, Τανζανία
Ένα εστιατόριο στην κορυφή ενός μοναχικού βράχου στην παραλία Michamvi Pingwe, στην ανατολική ακτή του νησιού Ουνγκούτζα στο αρχιπέλαγος της Ζανζιβάρης. Άλλοτε αποτελούσε απλώς μία καλύβα ψαράδων, που κατά την άμπωτη υψωνόταν πάνω από την άμμο της παραλίας, ενώ κατά την παλίρροια γινόταν ένα «νησάκι». Ανάλογα με την ώρα της ημέρας που θα το επισκεφτείς, θα φτάσεις είτε με τα πόδια, είτε με βάρκα.
Προσεγγίζεις την είσοδο ανεβαίνοντας μία ξύλινη σκάλα, ενώ τα μόλις 12 τραπέζια του, χαρίζουν μία μοναδική θέα στον Ινδικό Ωκεανό. Το The Rock σερβίρει μεσημεριανό γεύμα αλλά και δείπνο, με συνοδεία εξαιρετικών κοκτέιλ. Η κουζίνα του είναι κυρίως ευρωπαϊκή, κάνοντας προσπθεια να αναδείξει και τα θαλασσινά της περιοχής, ενώ χρησιμοποιεί αποκλειστικά τοπικές πρώτες ύλες.
Λειτουργεί από το 2010, με χορηγία του Kichanga Foundation, ενός οργανισμού που προωθεί προγράμματα βιωσιμότητας και ανακύκλωσης στην περιοχή. Αν ποτέ το επισκεφτείτε, φροντίστε να έχετε κάνει κράτηση και ετοιμαστείτε να πληρώσετε κάτι παραπάνω, από όσο στα υπόλοιπα εστιατόρια της περιοχής.
Muriel’s Jackson Square – Νέα Ορλεάνη
Ένα εστιατόριο που «πουλάει» μεταφυσική και κλασική κουζίνα κρεόλ.
Στη γαλλική συνοικία της Νέας Ορλεάνης, οι θαμώνες του Séance Room at Muriel’s Jackson Square τρώνε κρέπες με κατσικίσιο τυρί παρέα με τα «πνεύματα του παρελθόντος» της περιοχής.
Το κτίριο που φιλοξενείται το εστιατόριο έχει χρησιμοποιηθεί το 1700 ως χώρος κράτησης και εμπορίας σκλάβων, αλλά και ως σπίτι του Pierre Antoine Lepardi Jourdan το 1814, ο οποίος το έχασε σε μια παρτίδα πόκερ και αυτοκτόνησε στο δεύτερο όροφο. Το 2001, το εστιατόριο άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό διατηρώντας το εσωτερικό του κτιρίου σχεδόν ανέπαφο, μετατρέποντας τον δεύτερο όροφο σε αίθουσα εκδηλώσεων. Εκεί, πιστεύεται ότι το φάντασμα του Jourdan περνά τον περισσότερο χρόνο του.
Μαρτυρίες από θαμώνες και υπαλλήλους του Muriel’s κάνουν λόγο για ποτήρια που σπάνε ξαφνικά, αντικείμενα που μετακινούνται από μόνα τους στο χώρο και ακαθόριστες φωνές που ακούγονται στο δεύτερο όροφο. Οι ιδιοκτήτες διαβεβαιώνουν πως τα πνεύματα εντός του κτιρίου είναι τελείως ακίνδυνα και μερικές φορές είναι ακόμη και… διασκεδαστικά. Φυσικά, καθημερινά κρατούν και ένα τραπέζι για το πνεύμα του κυρίου Jourdan, στο οποίο σερβίρουν ψωμί και κρασί.
Pizza Pacaya – Γουατεμάλα
Για πίτσα ψημένη σε… ενεργό ηφαίστειο
Περίπου 60 χιλιόμετρα νότια της πρωτεύουσας της Γουατεμάλας, το ηφαίστειο Pacaya υψώνεται περίπου 2.500 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Από την κορυφή του, τις μέρες με καθαρή ατμόσφαιρα, οι τουρίστες μπορούν να δουν την πόλη της Γουατεμάλας και τα γειτονικά ηφαίστεια Agua, Fuego και Acatenango.
Το 1965 το Pacaya θεωρήθηκε εκ νέου ενεργό ηφαίστειο, με την ιδιαιτερότητα ότι τα ποτάμια λάβας του ρέεουν πολύ πιο αργά για τα δεδομένα των ηφαιστείων. Έτσι, είναι πολύ λιγότερο επικίνδυνο για τους τουρίστες που μπορούν σχετικά εύκολα να το πλησιάσουν.
Το 2019, η Pizza Pacaya έγινε η πρώτη πιτσαρία στη Γουατεμάλα που μετέτρεψε «σπήλαια λάβας» σε φούρνους, όπου ψήνονται οι πίτσες της. Ιδρυτής και «μυαλό» της επιχείρησης, ο σεφ και λογιστής Mario David García Mansilla. Η ιδέα του γεννήθηκε όταν είδε οδηγούς βουνού να «προσκαλούν» τους τουρίστες να ψήσουν ζαχαρωτά πάνω σε κομμάτια λάβας που είχαν σκληρύνει, αλλά ακόμη διατηρούσαν υψηλή θερμότητα. Τα πρώτα χρόνια έφτιαχνε σπηλαιώδεις κατασκευές που χρησιμοποιούσε ως φούρνους και έψηνε πίτσες για εκείνον και τους φίλους του. Αφού τελειοποίησε την τεχνική του, από το 2019 έχει κάνει το χόμπι του επάγγελμα και γνωρίζει μεγάλη επιτυχία.
La Rifa Chocolatería – Σιουδάδ ντε Μέχικο, Μεξικό
Η συγκεκριμένη σοκολατερία δίνει σημασία στην διαφάνεια κάθε πτυχής της αλυσίδας εφοδιασμού. Αν τους ρωτήσετε από πού προέρχεται το μέλι, η ανεπεξέργαστη ζάχαρη piloncillo ή οι ίνες κακάο, το προσωπικό μπορεί να σας πει όχι απλώς την περιφέρεια και το χωριό προέλευσής τους, αλλά και τα ονόματα των παραγωγών. Για αυτούς, έχει σημασία.
Συνιδρυτές της επιχείρησης που λειτουργεί από το 2012 είναι οι Daniel Reza και Monica Ortiz Lozano. Αποφάσισαν να συνεργάζονται αποκλειστικά με μικρούς παραγωγούς και πάντα με τις νόρμες του fair trade. Οι κόκκοι του κακάο προέρχονται στη συντριπτική τους πλειοψηφία από τις περιφέρειες Τσιάπας και Ταμπάσκο. Πρόκειται για περιοχές με ιδανικές κλιματολογικές συνθήκες για την καλλιέργεια του κακάο, αλλά και υψηλά επίπεδα φτώχειας. Στόχος της επιχείρησης είναι να καταπολεμήσει την αδικία που υφίστανται οι ντόπιοι παραγωγοί από τις πολυεθνικές, σε ότι αφορά την κατανομή των κερδών.
Όλες οι μπάρες κακάο και η πόσιμη σοκολάτα αναγράφουν αν οι κόκκοι έχουν πλυθεί και αν έχουν υποστεί ζύμωση. Γαρνιρισμένες με βρώσιμα λουλούδια, σκόνη hoja santa, θρυμματισμένους κόκκους κακάο ή αλμυρά κουλούρια, οι σοκολάτες είναι τόσο εντυπωσιακές όσο και γευστικές. Διαθέτει περισσότερες από δώδεκα παραλλαγές, με σοκολάτες που κυμαίνονται σε ποσοστά κακάο από dulce και semi-amargo, μέχρι amargo (πικρή), με καθαρούς κόκκους. Υπάρχει δυνατότητα επιλογής πλυμένων ή ζυμωμένων κόκκων, που παρασκευάζονται με νερό, γάλα ή γάλα αμυγδάλου και εμπλουτίζονται με κάρδαμο, μέλι ή ένα μείγμα από τσίλι guajillo και mulato. Η σοκολάτα σε άλλο επίπεδο.
Ben Abeba, Λαλιμπέλα, Αιθιοπία
Η Λαλιμπέλα αποτελεί ιερή πόλη, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO και είναι κυρίως διάσημη για τις εκκλησίες του 12ου αιώνα που είναι χαραγμένες σε βράχους. Σε μία τέτοια πόλη που το ενδιαφέρον από άποψη αρχιτεκτονικής είναι τεράστιο, ένα κτίριο που μοιάζει με σαλιγκάρι φιλοξενεί το εστιατόριο Μπεν Αμπέμπα. Βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τα αρχιτεκτονικά θαύματα της Λαλιμπέλα, σκαρφαλωμένο στην κορυφή ενός βράχου. Σίγουρα τραβά το μάτι του περαστικού και εξάπτει τη φαντασία με το ιδιαίτερο σχήμα του.
Η συνταξιούχος καθηγήτρια Susan Aitchison αρχικά επισκέφτηκε την Αιθιοπία για να βοηθήσει έναν φίλο της να χτίσει ένα σχολείο. Αποφάσισε πως δεν ήθελε να φύγει από αυτή τη χώρα και η γνωριμία της με τον Habtamu Baye, ντόπιο ιδιοκτήτη μεταφορικής εταιρείας, οδήγησαν στη δημιουργία ενός από τα καλύτερα εστιατόρια στη Λαλιμπέλα.
Για την κατασκευή του προσέλαβαν ντόπιους αρχιτέκτονες και ο στόχος ήταν όλοι οι πελάτες να έχουν ανεμπόδιστη θέα στην κοιλάδα του παρακείμενου ποταμού. Το φαγητό που σερβίρει είναι συνδυασμός αιθιοπικής και δυτικής κουζίνας, με έμφαση στα τοπικά υλικά.
