Όταν το σκοτάδι πέφτει στα Εξάρχεια, οι σκιές των ανθρώπων θεριεύουν στους τοίχους.
Οι καπνοί των τσιγάρων συννεφιάζουν πάνω απ’ τα συνθήματα και τα ποτήρια τσουγκρίζουν σαν εκτροχιασμένοι πλανήτες πάνω σε αφίσες που μυρίζουν υγρή κόλλα. Όταν το σκοτάδι πέσει στα Εξάρχεια, η Κατερίνα Γώγου λούζεται στο φως, κάνοντας έναν κρότο ονείρου. Η Κατερίνα. Η Αγία των Εξαρχείων, η κραυγή κάθε εποχής που ακολούθησε από τότε που μας το έσκασε.
“Είμαι ελεύθερη, ελεύθερη, ελεύθερη και όταν έρθει καιρός που θα κρέμεται στο τσιγκέλι το πετσί μου σαν τομάρι απ’ τους κρατικούς εκδορείς και τη λογοκρισία, η φαντασία μου θα τρέχει.. τρέχει… τρέχει. Είμαι φευγάτη, από τώρα τρέχει… γειαααα”.
Ό,τι χρειάζεται να ξέρουμε για τη Γώγου, φρόντισε να μας τα γράψει εκείνη, μη και ξεχάσουμε ότι καμιά φορά οι άνθρωποι πεθαίνουν στη μελαγχολία ενός κόσμου που δεν υποχρεώθηκαν ποτέ να ταιριάξουν. Η Κατερίνα που γεννήθηκε μια πρώτη μέρα του καλοκαιριού, αυτοκτόνησε με χάπια και αλκοόλ στις 3 Οκτωβρίου του 1993.
Ο Γιώργος Χρονάς, θυμάται πως εκείνο το τελευταίο πρωινό, ήταν περίπου 7:15 όταν του είπε “δεν σου έχω ζητήσει ποτέ τίποτα, βάλε μου να πιώ”. Έβλεπε το μπουκάλι με το ουίσκι που ήταν πίσω από το κεφάλι του και 7:15 το πρωί της έβαλε και ήπιε ουίσκι. Φεύγοντας του είπε “Φεύγω, πάω για κει’.
provocateur.gr
