Είναι Νοέμβρης του 1973 και ήδη στην Αθήνα δεκάδες νεαροί ραδιοερασιτέχνες κάνουν τα πρώτα τους βήματα ως «καβαλάρηδες» στα AM αλλά και στα FM. O Πέτρος με το ψευδώνυμο Peter N1, ο Τάσος, ο «Be One», ο Σταμάτης, ο «Seven Up» και ο Γιάννης, ο «Sunrise» μαζεύονται κάθε απόγευμα σε μια πολυκατοικία στη Νέα Ιωνία, στο διαμέρισμα του Σταμάτη, και κατασκευάζουν τους πρώτους πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς των Αθηνών που εκπέμπουν στα μεσαία.
Εικόνα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973
Η τεχνογνωσία τους είναι αρκετά καλή για την εποχή αν σκεφτεί κανείς ότι παλεύουν με τους πυκνωτές και τις λυχνίες από το 1965, πάντα κάτω από τα μάτια και τα αφτιά της αστυνομίας, που τους κυνηγά ανελέητα με τα «ραδιογωνιόμετρα». Είναι τα χρόνια του «γύψου» και οι «καβαλάρηδες των μεσαίων» μόλις έχουν τελειώσει το στρατιωτικό τους. Κανείς από αυτούς δεν φανταζόταν τότε ότι θα χρειαστεί να μεταλαμπαδεύσει τεχνογνωσία σε κάποιους άλλους νεαρούς που ταμπουρώθηκαν στο κτήριο της οδού Πατησίων.
Μία εβδομάδα πριν από τη 17η Νοεμβρίου στα μεσαία κύματα ίσα που ακούγονται τα πρώτα μηνύματα από έναν στοιχειώδη, μικρής ισχύος, πομπό, που έχει στηθεί πρόχειρα στο κτήριο των Χημικών στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 15 του μήνα, οι νεαροί «πειρατές» των AM αναλαμβάνουν δράση. Ήρθε η ώρα να κάνουν το καθήκον τους απέναντι στην επόμενη γενιά που αντιστέκεται σθεναρά στο κράτος των συνταγματαρχών. Ο Peter N1, ο Τάσος-Be One, ο Σταμάτης-Seven Up και ο Γιάννης-Sunrise πιάνουν δουλειά. Και αυτή τη φορά δεν θα μεταδώσουν απλώς τραγούδια στον αέρα, αλλά κραυγές αγωνίας, αντίστασης και προβληματισμού.
Ο Ραδιοσταθμός του Πολυτεχνείου αποτελεί παγκόσμιο παράδοξο, καθώς στήθηκε εν ριπή οφθαλμού και αναμεταδόθηκε από κολοσσούς των επικοινωνιών σε όλο τον κόσμο
Με γρήγορους ρυθμούς οι ραδιοπειρατές μαζεύουν ανταλλακτικά, λάμπες, πυκνωτές ελαίου, μετασχηματιστές και μέσα σε δύο ώρες έχουν στήσει τον πρώτο σταθμό στους 1.050 χιλιόκυκλους στο κτήριο της Σχολής Μηχανολόγων: «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο. Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Εκπέμπουμε σε 1.050 χιλιόκυκλους. Μεταδίδουμε μήνυμα συμπαράστασης προς τους φοιτητές και τους εργαζόμενους που αγωνίζονται κλεισμένοι στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο…».
Η αρχή έγινε, και αυτή η αρχή είναι -όντως- το ήμισυ του παντός. Γιατί έτσι οι αγωνιζόμενοι φοιτητές αποκτούν μία φωνή που απλώνεται στις γειτονιές της Αθήνας σαν κάλεσμα ξεσηκωμού. Ο Γιώργος Κυρλάκης, μετέπειτα τεχνικός της ΕΡΤ, είναι ο ραδιοπειρατής, που έφτιαξε σε χρόνο ρεκόρ, τον πομπό του «ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ» μέσα στα εργαστήρια της Σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων. Με έδρα το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, μέσα σε λίγες ώρες, τον σταθμό «ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ» άκουγε ολόκληρη η Αθήνα, ενώ αναμετάδοση έκαναν και ξένοι Ραδιοσταθμοί, όπως το BBC Λονδίνου, το Παρίσι, η Deutsche Welle και άλλοι.0.25×0.5xnormal1.5x2x
Από το Πολυτεχνείο μέχρι την… Ευρώπη
Ο Πέτρος Πολλάτος είναι ο 25χρονος τότε ραδιοπειρατής Peter N1: «Μέσα σε δύο ώρες είχαμε στήσει έναν σταθμό-καμπάνα. Είχαμε όλα τα μηχανήματα γιατί βγαίναμε παράνομα αρκετοί από εμάς ήδη από το 1965». Η λειτουργία του σταθμού διήρκεσε 34 ώρες, από τις 5.00 μ.μ. της Πέμπτης 15 Νοεμβρίου έως τις 3.00 π.μ. του Σαββάτου 17 Νοεμβρίου. Όσοι είχαν τα κότσια έκαναν αναμετάδοση του προγράμματος των φοιτητών, μέσα από τις δικές τους συχνότητες.
«Εγώ τους έκανα αναμετάδοση στα FM από τους 96,6 και να φανταστείς ότι τότε υπήρχαν ελάχιστοι δέκτες FM» θυμάται ο Πέτρος Πολλάτος -τεχνικός της ΕΡΤ αργότερα- και εξηγεί ότι κάποιοι από αυτούς, που έκαναν αναμετάδοση του προγράμματος του Πολυτεχνείου συνελήφθησαν από το χουντικό καθεστώς. «Θυμάμαι έναν φίλο, τον Παναγιώτη, που είχε το ισχυρότερο μηχάνημα αναμετάδοσης, τον μπουζουριάσανε και τον πήγανε κατευθείαν στον Κορυδαλλό στο ίδιο κελί με τον τότε βουλευτή του Κέντρου, Γεώργιο Μαύρο».
Φοιτητές και διαδηλωτές στην είσοδο του Πολυτεχνείου
Ο Πέτρος Πολλάτος περιγράφει τα τελευταία λεπτά της ιστορικής νύχτας: «Μια ώρα πριν γίνει η επίθεση ήμασταν ακόμα μέσα… Όταν έγινε έντονη η φημολογία ότι θα μπούνε μέσα, εγώ με τον Τάσο φύγαμε τρέχοντας από την πίσω αριστερή πόρτα του Πολυτεχνείου. Φοβηθήκαμε γιατί ήμασταν οι μεγαλύτεροι και ήμασταν στοχοποιημένοι και ως πειρατές. Θα μας τραβούσαν άσχημα… Οι φοιτητές δεν πίστευαν ότι θα μπούνε μέσα τα τανκς».
Λίγο μετά, παύση… η πόρτα πέφτει… ο ήχος από τις ερπύστριες θα μείνει χαραγμένος για πάντα στη μνήμη…Για λίγο ακόμα ο εκφωνητής συνεχίζει: «…Αυτή τη στιγμή πιστεύουμε πως κάθε στρατιώτης κάθε αξιωματικός που αγαπάει την Ελλάδα δεν θα σηκώσει το χέρι του, δεν θα χύσει αίμα πατριωτικό, αίμα αδελφικό…» Τα υπόλοιπα πέρασαν στην Ιστορία, χύθηκαν τόνοι μελάνης περί πολιτικών μηνυμάτων και έγιναν αναλύσεις επί αναλύσεων, χωρίς κανείς ίσως να ασχοληθεί με το αυθόρμητο, το στιγμιαίο, το ανθρώπινο, αυτό που έγινε πίσω από τα μικρόφωνα.
Εικόνα από την είσοδο του Πολυτεχνείου μετά την εισβολή του τανκ
«Ο σταθμός μας δεν θα σταματήσει να μεταδίδει μέχρι το πρωί. Ο μόνος ελεύθερος σταθμός μετά από έξι χρόνια δικτατορίας… Αγαπητοί ακροατές που μας ακούτε, θα διακόψουμε για λίγο τη μετάδοση των ειδήσεων. Μόλις μάθουμε νέα, θα σας… Θα επικοινωνήσουμε και πάλι μαζί σας. Μείνετε στους δέκτες σας στο ίδιο μήκος κύματος».
Κάπως έτσι, η Ιστορία γράφτηκε στους 1.050 χιλιόκυκλους στα μεσαία…
_______
Βασισμένο σε ένα κείμενο που έγραψε ο Πέτρος Μιχελιούδης
zougla.gr/
