Πριν αρκετό καιρό έπαθα λάστιχο. Η οδική με πήγε στο κοντινότερο βουλκανιζατέρ. Προς ευχάριστη έκπληξή μου, με εξυπηρέτησε η Χριστίνα. Μεθοδική, χωρίς να βιάζεται και με πολύ καλή διάθεση φαινόταν να ξέρει πολύ καλά τη δουλειά. Σκέφτηκα ότι θα ήθελα να μάθω πως και γιατί εργάζεται εκεί οπότε λίγο καιρό μετά κανόνισα μια κουβέντα μαζί της.
Την επισκέφθηκα ξανά ένα απόγευμα, την ώρα που τελείωνε τη δουλειά, κάτσαμε στο γραφείο ανάμεσα στα πολλά λάστιχα που υπήρχαν στο χώρο και παρέα με τη Sandy – ένα πανέμορφο μαύρο γατί – ξεκινήσαμε την κουβέντα.
Χριστίνα, έχω καταλάβει σωστά πως πρόκειται για οικογενειακή επιχείρηση;
Ναι σαφώς! Ο πατέρας μου είχε την επιχείρηση από το 1978 και εγώ είμαι εδώ ερασιτεχνικά από τότε που τελείωσα το λύκειο – έχω κουβαλήσει πολύ λάστιχο! Επίσημα σαν επαγγελματίας – όταν πέρασε δηλαδή στο όνομά μου το μαγαζί – είμαι από το 2014. Ο πατέρας μου ήθελε να ερχόμαστε εδώ με την αδερφή μου, για να γνωρίσουμε τη δουλειά και να έχουμε μια επαφή, μια εικόνα.
Σου άρεσε;
Όχι! Βασικά τότε δεν υπήρχε η προοπτική να ακολουθήσω το επάγγελμα, τότε το έβλεπα απλά σαν ότι ερχόμασταν για να βοηθήσουμε τον μπαμπά. Χρειαζόταν βοήθεια – όπως και να έχει είναι σκληρή δουλειά- στην αρχή υπήρχαν υπάλληλοι αλλά μετά όχι. Απλά κοντεύαμε να τελειώσουμε τις σπουδές και έπρεπε να σκεφτούμε τι θα κάνουμε και κάπως έτσι ανέλαβα.
Οπότε σπούδασες πριν αποφασίσεις να αναλάβεις.. Κάτι σχετικό ή όχι;
Καμία σχέση, η σχολή που τελείωσα έχει να κάνει με πληροφορικη και managment, στην Καβάλα.
Άρα μάλλον δεν σε συγκίνησε και πολύ το αντικείμενο των σπουδών σου;
Μμμ, απλά βρέθηκα σε πολύ μεταβατικό στάδιο.. Θέλω να πω, ολοκλήρωσα σχετικά αργά τις σπουδές μου και ήταν ακριβώς η στιγμή που ο πατέρας μου θα έβγαινε στην σύνταξη οπότε έγινε λίγο απότομα αυτό. Επιπλέον, δεν ήμασταν έτοιμοι να αφήσουμε την επιχείρηση κυρίως για οικονομικούς λόγους. Επειδή εγώ είχα περισσότερη και μεγαλύτερη επαφή με τη δουλειά, μπήκα εγώ μπροστά οπότε και ανέλαβα.
Τώρα πως σου φαίνεται η απόφαση σου να αναλάβεις εσύ την επιχείρηση;
Έπρεπε να είχε γίνει με άλλους όρους! Όρους τους οποίους σκεφτόμουν πριν αναλάβω, όπως για παράδειγμα ότι θα πρέπει να υπάρχει και άλλος υπάλληλος και να μην τα κάνω όλα εγώ. Βέβαια όταν ανέλαβα και έπρεπε να μπει το δικό μου όνομα στην κάρτα της επιχείρησης, είπα θέλω να ξέρω τη δουλειά. Δεν ήθελα να έρχομαι απλά εδώ και να κάθομαι στο γραφείο. Ήθελα να τα μάθω όλα μέχρι τέλους και αυτό αποτελούσε πρόκληση για εμένα.
Οπότε τώρα έχεις αναλάβει και το πρακτικό κομμάτι της δουλειάς και όλα όσα έχουν να κάνουν με τη δουλειά του γραφείου;
Ναι! Ποιο είναι χειρότερο δεν ξέρω..
Τι σου φαίνεται πιο δύσκολο;
Το δύσκολο είναι ότι είναι βαριά και κουραστική δουλειά. Έχεις να κάνεις με βάρος. Εγώ αν έχω ανταπεξέλθει ως σήμερα είναι καθαρά γιατί ήμουν αθλήτρια και είχε ένα δέσιμο το σώμα μου. Πρέπει να έχεις φυσική κατάσταση αν θες να δουλεύεις, διαφορετικά είναι πολύ δύσκολο. Συν του ότι πρέπει να είσαι αρκετά ευκίνητος και γρήγορος. Αυτά πάνε μαζί. Για όσους με βλέπουν και λένε “‘ααα κάνεις και την γυμναστικούλα σου” πρέπει να πω ότι δεν είναι έτσι, είναι καταπόνηση.
Πελάτες που είχαν να κάνουν με τον πατέρα σου ή νέοι πελάτες που έρχονται στο μαγαζί, πως αντιδρούν όταν συνειδητοποιούν ότι θα εξυπηρετηθούν από εσένα;
Υπάρχουν οι πελάτες που ήξεραν τον μπαμπά και ήταν πολύ δύσκολο να εμπιστευτούν εμένα. Πολύ δύσκολο! Υπάρχουν και άλλοι που το είδαν καθαρά σαν μια εξέλιξη. Στην αρχή ήταν πολλοί εκείνοι που ήθελαν να μιλήσουν με τον πατέρα μου, ακόμα και από το τηλέφωνο! Φυσικά τώρα περάσαν τα χρόνια οπότε όλοι έχουνε μάθει! Σίγουρα υπάρχει δυσπιστία, πιστεύω όχι μόνο προς το φύλο αλλά ίσως και περισσότερο ως προς την ηλικία.
Το αντίθετο συμβαίνει;
Ναι! Υπάρχει ο θαυμασμός από πάρα πολύ κόσμο. Το δύσκολο ήταν στο ξεκίνημα που είχα πολύ μεγάλο ενθουσιασμό. Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που ήταν δύσπιστοι και αυτό με έπαιρνε από κάτω, παρόλο που υπήρχαν και οι άνθρωποι που πίστευαν σε μένα. Στην αρχή με πείραζε πάρα πολύ, έστω και ο ένας που μπορεί να ήταν αρνητικός, μπορούσε να μου χαλάσει όλη την ημέρα.
Τώρα το παίρνεις τόσο προσωπικά;
Πλέον όχι. Και ενώ συμβαίνουν αρνητικά τα σβήνω από το μυαλό μου, δεν τα θυμάμαι καν.
Το ότι συνεχίζεις την οικογενειακή επιχείρηση ή το ότι έχεις κάτι “δικό” σου είναι αρκετά για να κρατήσουν το ενδιαφέρον σου ζωντανό και εσένα εδώ;
Ό,τι δουλειά και να κάνεις πρέπει στο ελάχιστο να σου αρέσει και να σου δημιουργεί ένα πάθος. Αν δεν υπάρχει αυτό, δεν υπάρχει κινητήριος δύναμη και σίγουρα η κούραση θα έρθει πολύ πιο γρήγορα.
Ποια είναι η δική σου κινητήριος δύναμη;
Προσωπικά πιστεύω το ότι είμαι χειρονακτικός τύπος. Παλαιότερα δεν του έδινα βάση, δεν το είχα καταλάβει από την αρχή αλλά στην πορεία το κατάλαβα γιατί αυτό μάλλον με έκανε και να ασχοληθώ πρακτικά. Θα μπορούσα να είχα πει “πατέρα εγώ δεν την κάνω τη δουλειά, δεν πιάνω ούτε πιστόλι, ούτε γρύλο, ούτε τίποτα!” Και άλλη δουλειά να επέλεγα, πάλι χειρωνακτική θα ήταν, οπότε τελικά αυτό είναι που με κράτησε. Η δουλειά είναι μεγάλο κομμάτι της ημέρας, οπότε πρέπει να σου αρέσει για να μπορείς να έχεις ωραία η καθημερινότητα.
