Το “100” γράφτηκε το 2003 από τον συγγραφέα Neil Monaghan, την παραγωγό ντοκιμαντέρ Diene Petterle και τον Christopher Heimann, δημιουργικό διευθυντή για το Endemol Shine UK του BBC και δημιουργό του “Who Do You Think You Are?” Ο Heimann διδάσκει Αυτοσχεδιασμό στο RADA στο Λονδίνο.
Το έργο είναι εμπνευσμένο από την υπόθεση της στυλιζαρισμένης ταινίας ( 1988) του Ιάπωνα σκηνοθέτη Hirokazu Koreeda : «After Life».
Η πρώτη παραγωγή του «100» ήταν στο Φεστιβάλ Fringe του Εδιμβούργου το 2002, όταν κέρδισε το Fringe First Award για την «Καινοτομία στο θέατρο και την εξαιρετική παραγωγή».
Ένα εντυπωσιακά πρωτότυπο έργο που συνδυάζει την παραδοσιακή αφήγηση με το σωματικό θέατρο, δημιουργημένο από το The Imaginary Body.
Το έργο συμπυκνώνει ένα πολυσήμαντο θέμα σε μία ώρα. Είναι μια φιλοσοφική πραγματεία, μια κωμωδία, ένα κομμάτι σωματικού θεάτρου και πάνω από όλα μια θεατρική απόλαυση.
Εκατό μετρήματα, εκατό ευκαιρίες για επαναπροσδιορισμούς αποφάσεων, εκατό φορές συγγνώμη, εκατό στιγμές για δάκρυα χαράς αλλά και θυμού και, εν τέλει, ας δεχτούμε ότι το 100 είναι και ο αριθμός άμεσης βοήθειας. Το σημαντικότερο σ’ αυτή την ψυχοθεραπευτική παράσταση είναι ότι ο κάθε θεατής μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία στον τίτλο «100».
Όπως ακριβώς οι ήρωες απλώνουν τις αναμνήσεις τους στη σκηνή, τις ζούνε , τις ζούμε κι εμείς, βαδίζοντας στους ίδιους ρυθμούς. Φρενήρεις, αλλά απολαυστικοί. Καθόλου αγχωτικοί. Θα έλεγα, στοχαστικοί, παιδευτικοί με την έννοια της μόρφωσης, της κατήχησης και με οδηγό τον περίεργο ψυχοπομπό, κάτι σαν τον Ερμή του Ολύμπου ή τον Χάροντα της Αχερουσίας λίμνης.
Στην πραγματικότητα, είναι μια απίστευτα πλούσια, μεταφορική γιορτή της ζωής, που θα μπορούσε κυριολεκτικά να κάνει τους ανθρώπους να αναθεωρήσουν στάσεις και να αλλάξουν τη δική τους.
Η ιστορία δημιουργήθηκε από την ερώτηση “Τι είναι ουσιαστικό στη ζωή;” Πώς επιλέγουμε ποια μεμονωμένη μνήμη είναι η πιο πολύτιμη;
Συγκεντρώνοντας αυτές τις φιλοσοφικές σκέψεις, ο Christopher Heimann και οι συνεργάτες του δραματοποίησαν αυτή τη διανοητική συζήτηση σε μια αφήγηση.
«Φανταστείτε:
Ότι πρέπει να διαλέξετε μια και μοναδική ανάμνηση από τη ζωή σας – όλα τα άλλα θα διαγραφούν για πάντα
Ότι επιλέγοντας αυτή τη μνήμη είναι ο μόνος τρόπος να περάσετε στην αιωνιότητα
που έχετε μία ώρα για να επιλέξετε!
Επιλέξτε τώρα:
Από ολόκληρη τη ζωή σας, από όλα όσα έχετε κάνει, νιώσετε ή σκεφτήκατε ποτέ… ποιο είναι το μόνο πράγμα που αγαπάτε περισσότερο;»
Και το παιχνίδι προχωράει στα βαθιά, στα κρυμμένα, στα ανομολόγητα, τα φέρνει στην επιφάνεια με κόστος αμελητέο, εφόσον και ο κριτής κρίνεται.
Οι χαρακτήρες στο «100» αναγκάζονται να επιλέξουν και να αναπαραστήσουν τις αναμνήσεις τους, χρησιμοποιώντας τον λόγο, το σώμα τους και τα ραβδιά από μπαμπού σε «σετ» που σχηματοποιούν νοητά σημεία, τόπους, διαδρομές. Μεταφερόμαστε μαγικά στις συνθήκες που ο καθένας επέλεξε να τοποθετήσει την ξεχωριστή του ανάμνηση, καθώς προσπαθεί να την αιχμαλωτίσει για την αιωνιότητα.
Ευφυής η σκηνοθεσία του Χάρη Θώμου, που υπογράφει και την εύληπτη μετάφραση, δίνει στο εγχείρημα ρυθμούς κόμικς, ενώ με τη βοήθεια της Μαριάνθη Ψωματάκη στη διδασκαλία της κίνησης, τους φωτισμούς της Αθηνάς Μπανάβα και το αφαιρετικό σκηνικό της Μαρίας Καβαλιώτη, η ομάδα προσφέρει ένα εξαιρετικό εικαστικό αποτέλεσμα, καθώς οι σκηνές που αστραπιαία διαδέχονται η μια την άλλη, σχηματίζουν εικόνες ρεαλιστικής ομορφιάς και στατικά ταμπλό Βιβάν, που καθηλώνουν τους θεατές.
Το σκηνικό είναι η αίθουσα αναμονής για το επέκεινα και με οδηγό τον μυστηριώδη και υπερδραστήριο καθοδηγητή (που τον υποδύεται επιδέξια ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ), οι άλλοι τέσσερις χαρακτήρες (εκλιπόντων ) αναζητούν την πιο πολύτιμη μνήμη τους.
Ο ΄Αλεξ, (Αλέξανδρος Μιχαηλίδης) έξυπνος μα και αφελής, η γοητευτική Σόφη ( Γεωργία Ποντσουκτσή) και το ερωτευμένο ζευγάρι Κετού (Θάνος Πουμάκης) με την Νία (Κορνηλία Προκοπίου), παίρνουν τη σειρά τους για να επιλέξουν μια εμπειρία από το παρελθόν που θέλουν να αποταμιεύσουν επ’ αόριστον. Αυτή η στιγμή θα αποτυπωθεί σαν σε ταινία και όλες οι άλλες αναμνήσεις θα διαγραφούν για πάντα.
Η σκηνή κάθε ατόμου δραματοποιείται από ολόκληρο το σύνολο: ένα πάρκο μια καλοκαιρινή Κυριακή, ένα τρένο του προαστιακού, ένα πάρτι γραφείου και μια ζούγκλα. Τα στηρίγματα είναι μερικά μπαστούνια μπαμπού με ηχητικά εφέ κίνησης, φώτων και ήχων, που δημιουργήθηκαν έξυπνα και με δεξιοτεχνία.
Η εξαίσια μουσική επένδυση της παράστασης από τον Μάριο Αποστολακούλη, τουλάχιστον, ταξιδιάρικη.
Οι πέντε ηθοποιοί, τόσο με το σωματική κίνηση, όσο και με την υποκριτική, δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, αιχμαλωτίζουν το κοινό με την ερμηνεία τους και εισπράττουν δίκαια τις επευφημίες στο φινάλε.
Η Σόφη θυμάται την πρώτη της εργασιακή εμπειρία. Παραστάθηκε ευφυώς και απολαυστικά η σκηνή στην υπηρεσία της, πραγματικά άξια θαυμασμού τα τρικ που επινόησε ο σκηνοθέτης με μιμητικές πράξεις. Αυτή η εικόνα που περνά από την αθωότητα στη δίνη των συμφερόντων είναι ακόμα δυνατή στο μυαλό της και θέλει να την κρατήσει.
Ο Κετού και η Νία θυμούνται από κοινού πότε συναντήθηκαν για πρώτη φορά, ξαναζώντας τις προσωπικές τους στιγμές. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά; Η μνήμη αναμφίβολα ανακατεύει χαμόγελα και δάκρυα, αλλά η επιλογή τούς βοηθάει, ώστε να ανακαλύψουν τι πραγματικά συνέβη εκείνη τη μέρα, τι ένιωθαν ο ένας για τον άλλον. Εν τω μεταξύ, ο ΄Αλεξ δεν μπορεί να ξεχάσει την εφηβική του ανακάλυψη ότι ο κόσμος είναι στρογγυλός, σαν ένα πορτοκάλι, αλλά οι δύσπιστοι χωρικοί αρνούνται να τον πιστέψουν.
Μετά από κάθε ανάμνηση ο δάσκαλος αμφισβητεί τις επιλογές. “Γιατί; Ήσουν χαρούμενος; Είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου;”
Σαν χορογραφημένος ιστός, που υφαίνει και βγάζει τις πολύτιμες στιγμές της ζωής μέσα από τον πόνο και τη χαρά, την αγάπη και την αγανάκτηση, την αποτυχία και τα επιτεύγματα, το καστ ερμηνεύει γρήγορα, σωματικά, οικεία, με εξαιρετική καθαρότητα φωνής και πλούσιο, ευφάνταστο όραμα. Ένα εντυπωσιακό σύνολο, ιδρώνει, τσαλακώνεται, προσφέρει τροφή για σκέψη.
Ο σκηνοθέτης και μεταφραστής Χάρης Θώμος έχει αρκετή εμπειρία στην υποκριτική και τη διαχείριση σκηνής κι αυτό είναι απαιτητικό έργο. Ένα αφηρημένο παραστατικό στυλ είναι ένα από τα πιο δύσκολα στη δημιουργία και τη σκηνοθεσία, αλλά με τη βοηθό του Μυρσίνη Καρματζόγλου έχουν κάνει υπέροχη δουλειά, δημιουργώντας μια πολύπλοκη ατμόσφαιρα εξαπάτησης, φόβου, αγάπης και ενθουσιασμού. Το συγκεκριμένο στοίχημα είναι κερδισμένο.
Η υπόθεση, ίσως θυμίζει την ποίηση του Ουάιλντερ στη «Μικρή μας Πόλη» και είναι σε πλήρη αναντιστοιχία με το σύνηθες και βαρετό, απογειώνει στο άπειρο την ανεπανάληπτη εμπειρία τού να είσαι ζωντανός. Και το δοξαστικό φινάλε θεμελιώνει την άποψη πως στην ζωή τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο, αλλά διεκδικητικό.
Η ζωή και ο θάνατος, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, σε μία ταυτόχρονη αλυσιδωτή αντίδραση – εξίσωση με τίτλο «Καθημερινότητα – Αγάπη , Σχέση – Θάνατος», επιτρέπει στη συναισθηματική κορύφωση του έργου σε μας τους θεατές, να προσεγγίσουμε, εκτός από το «ευ ζην», και το αναπόφευκτο θνήσκειν, στολίζοντάς το με το ξόρκι «ευ».
Η παράσταση, εν πολλοίς, είναι ο μαγικός ρεαλισμός στα καλύτερά του. Ο συνδυασμός καλής υποκριτικής, ευφυούς σεναρίου και εμπνευσμένης σκηνοθεσίας προσφέρουν μια ξεχωριστή βραδιά στο θέατρο.
Συντελεστές
Πρωτότυπο κείμενο: Christopher Heimann, Neil Monaghan, Diene Petterle
Μετάφραση: Χάρης Θώμος
Σκηνοθεσία: Χάρης Θώμος
Β. Σκηνοθέτη: Μυρσίνη Καρματζόγλου
Επιμέλεια κίνησης: Μαριάνθη Ψωματάκη
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Μαρία Καβαλιώτη
Φωτισμοί: Αθηνά Μπανάβα
Σύνθεση μουσικής: Μάριος Αποστολακούλης
Επικοινωνία: Μαρία Τότσκα
Γραφιστική επιμέλεια – Ψηφιακές συνθέσεις: Χάρης Θώμος
Φωτογραφίες: Χρήστος Κυριαζίδης
Φωτογραφίες Ανοιχτής Σκηνής: Γιώργος Ματζάρης
Μουσικός επί σκηνής: Μάριος Αποστολακούλης
Επί σκηνής (με σειρά εμφάνισης): Θάνος Πουμάκης, Γεωργία Ποντσουκτσή, Αλέξανδρος Μιχαηλίδης, Αλέξανδρος Νικολαΐδης, Κορνηλία Προκοπίου
Παραγωγή: Εταιρεία Θεάτρου & Πολιτισμού DOT Ensemble ΑΜΚΕ
Διάρκεια: 65’
ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ
